تصویری که مخاطب فارسی زبان از کره‌جنوبی دارد، اگر پیگیر تحولات شرق آسیا در دهه‌های پس از جنگ جهانی دوم نباشد، کشوری دموکراتیک است که فضای سیاسی آن با برادر شمالی‌اش زمین تا آسمان متفاوت است اما واقعیت تاریخ این نیست. کره جنوبی تجربه سیاهی از دیکتاتوری و سرکوب را پشت سر دارد.

پس از جنگ جهانی دوم، سربازان شوروی و آمریکا به‌ ترتیب، بخش‌های شمالی و جنوبی کشور را به کنترل خود درآوردند. در فوریه و ژانویه سال ۱۹۴۵ میلادی به ترتیب کنفرانس‌های بین‌المللی یالتا[۳] و پوتسدام[۴]  تشکیل و کره به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم شد. قسمت شمالی در تصرف شوروی و قسمت جنوبی در تصرف آمریکا بود. مدار ۳۸ درجه شمالی نیز تا زمان اتحاد مجدد به عنوان مرز دو کره تعیین شد. اتحادی که تا امروز محقق نشده است. زیرا در شمال کره‌ای‌های استقلال‌طلب کمونیست تجمع کرده بودند و در جنوب اسقلال‌طلبان تحت حمایت ایالات متحده و در نهایت در شمال، یک پارتیزان ضد ژاپن و فعال سابق کمونیست به نام کیم ایل سونگ و در جنوب، یک رهبر سیاسی دست راستی و تبعیدی، به نام ایسونگمن ری به‌عنوان رئیس‌جمهور به قدرت رسیدند.
در پی درگیری‌های مرزی بین کره شمالی و جنوبی در ۲۵ ژوئن ۱۹۵۰ جنگ کره به راه افتاد. جنگی که نتیجه تقسیم بندی کره جدید بود و تا ژوئیه ۱۹۵۳ و امضای معاهده ترک مخاصمه بیش از دو میلیون نفر قربانی داشت.

 پس از  کودتای ۱۶ مه ۱۹۶۱، دولت کره جنوبی به دست ژنرال‌های ارتش افتاد. آنها به رهبری «پارک چونگ هی» سیاست «دموکراسی هدایت‌شده» را دنبال می‌کردند که به محدودیت آزادی‌های فردی، سرکوب مطبوعات و احزاب مخالف و کنترل نظام قضایی و دانشگاه‌ها انجامید. «پارک» سازمان اطلاعات و امنیت مخوف کره جنوبی به نام کِی‌سی‌آی‌اِی (KCIA) را سازماندهی نموده و گسترش داد و مدعی بود که تمامی اقداماتش برای مبارزه با کمونیسم لازم و ضروری است و با مشت‌های آهنین و با استفاده از گردان های پلیس و نیروهای نظامی خود، هرگونه اختلاف یا سرپیچی عمومی را به سرعت سرکوب کردند.

در ۱۷ اکتبر ۱۹۷۲، پارک حکومت نظامی اعلام کرد و مجلس و قانون اساسی را منحل نمود. یک ماه بعد، قانون اساسی جدیدی به نام «یوسین» به همه‌پرسی گذاشته شد و با تقلب گسترده در رای‌گیری، رای مثبت آورده و تصویب شد. قانون جدید به پارک، قدرت سیاسی وسیعی می‌بخشید. سیری ناپذیری او از قدرت تا زمان ترورش توسط «کیم جائه-گیو»، دوست قدیمی خود که ریاست سازمان امنیت کشور را به عهده داشت و پارک را مانعی بر سر راه دموکراسی می‌دید، پایان نیافت.

پس از او نخست وزیر «چوی کیو-ها» به عنوان کفیل قدرت را به دست گرفت و با وعده تغییر قانون اساسی در انتخابات پیروز شد و تا زمان کودتای ژنرال «چون دو هوان» قدرت کامل را در دست داشت. اگرچه تا اوت ۱۹۸۰ در قدرت بود اما کنترل امور در دست ژنرال «چون دو هوان» بود که منجر به نا آرامی‌هایی در سئول و گوانجو شد. پس از قیام گوانگجو که یکی از خونین‌ترین اعتراضات کره جنوبی بود مجبور به استعفا شد و  ژنرال «چون دو هوان» که در آن زمان نخست وزیر بود به عنوان کفیل قدرت را در دست گرفت و سپس رئیس‌جمهور شد.

حکومت در دهه ۸۰ تحت عنوان مبارزه با کمونیسم جوی از وحشت را بر کره‌جنوبی حاکم کرد و بسیاری از مخالفان و مردم بی‌گناه را شکنجه کرد و کشت. مردم و به خصوص دانشجویان که به ستوه آمده بودند دست به اعتراضات فراوانی زدند و حکومت بی‌رحمانه آنها را سرکوب می‌کرد. آثار متعددی به روایت این دوران تاریک پرداخته‌اند. از جمله «راننده تاکسی» که بسیار مورد توجه قرار گرفت و مروری است بر قیام گوانجو. دستگیری پارک جونگ چول تنها یکی از بسیاری از موارد در این دوران آشوب بود، و زندان ها مملو از مخالفانی بود که تنها جرمشان جستجوی دموکراسی در برابر یک حکومت تمامیت خواه بود یا حتی زندانیان بی‌گناهی که به ظن مخالفت و بدون دلیل دستگیر، شکنجه و مجبور به اعتراف شده بودند. داستان فیلم «وکیل مدافع» برگرفته از یکی از همین وقایع تاریخی است که به «پرونده بوریم» معروف شد.

«۱۹۸۷؛ وقتی آن روز بیاید» درامی است تلخ اما الهام‌بخش، تاریک و اما روشنای راه «جانگ جون هوان» با استفاده از جادوی سینما نوری بر گوشه‌ای سیاه از تاریخ دیکتاتوری نظامی کره جنوبی انداخته است تا نشان دهد چگونه با استمرار، صداقت، پافشاری و انسان‌ دوستی می‌توان از سیاهی به نور رسید.