همان‌طور که سریال «توئین پیکس»[۵] و «کارآگاه حقیقی»[۶] نشان داده‌اند، برای درامِ سریالی غیرممکن نیست که خشونت را در کنار مقوله‌ای متافیزیکی قرار دهد، بدون اینکه عنصر انسانی را از دست بدهد. اما دختران درخشان موفق نمی‌شود این مقوله‌های متضاد را به شیوه‌ای مؤثر در هم آمیزد. این امر منجر به عدم تعادل در روایت می‌شود و در نهایت درک زیادی از آنچه در روایت اصلی در جریان است به بیننده نمی‌دهد. اگرچه مفهوم تروما[۷] در طول دوره‌های مختلف پر رنگ است و همین کافی است تا داستانی جذاب از دل آن درآید اما در این داستان به طور خلاصه به آن اشاره شده است. تمرکز بر موضوعاتی چون مردسالاری، صداقت در روزنامه‌نگاری و نزاع‌های خانوادگی در سریال نمی‌تواند درگیری‌های قابل باوری ایجاد کند، چه رسد به این‌که چیز جدیدی به ما بگوید.

تاکنون فیلم‌های معمایی زیادی در مورد قاتلان سریالی ساخته شده که در آن‌ها نویسندگان تلاش کردند داستان خود را با پیچیدگی در یافتن قاتل پیش ببرند. اما دختران درخشان بیش از یک داستان موش و گربه است. سازندگان این اثر تلاش دارند تا چگونگی خشونت و آسیب را به تصویر بکشند و اینکه واقعیت چطور می‌تواند این چنین از هم بپاشد. اتفاقات مهم زندگی انسان گاهی دنیای اطراف را برای‌ او مبهم و نا آشنا می‌کند. اما اگر واقعا دنیا را تغییر دهد چه؟ این همان حلقه‌ای است که کِربی، شخصیت اصلی داستان را از این سو به آن سو می‌برد. کربی که از حمله وحشیانه قاتلی زنجیره ای به نام هارپر[۸] جان سالم به در برده در شرایطی متغییر و پیچیده گیر افتاده، شرایطی که درک آن برای خود او هم دشوار است. برخی از تغییرات زمانی البته جزئی هستند، مانند ساندویچی که قبلاً هرگز آن را امتحان نکرده یا مدل مویی که مدام درحال تغییر است اما بعضی بسیار بزرگ‌تر است، تغییراتی که خط زندگی او را دگرگون می‌کند همچون ازدواج یا جایگاه شغلی.

اگرچه داستان به دقت لایه‌بندی شده اما شروع بسیار بدی دارد. قسمت اول قطعاً ضعیف‌ترین قسمت سریال است. شروعی گیج کننده با اجرایی بسیار ضعیف که از پسِ داستانی چنین سنگین برنیامده و به راحتی می‌تواند بیننده را از دیدن ادامه سریال منصرف کند. ضعف جدی این قسمت آن است که داستان با کربی شروع می‌شود که خود گم‌گشته است. این گم‌گشته‌گی به بیننده هم سرایت می‌کند زیرا نشأت گرفته از جابه‌جایی مدام کربی در زمان و مکان‌های متفاوت است و البته تا حدودی به دلیل بازی الیزابت ماس[۹] است که بیشتر بعد روانی کاراکتر را به نمایش می‌گذارد. با این حال، هرچه داستان جلو می‌رود جذاب‌تر می‌شود. تا جایی که مخاطب در قسمت ۴ و ۵ غرق داستان می‌شود و از قسمت ۶ به بعد، تمام قطعات پازل در جای خود قرار می‌گیردن تا در نهایت، بازدهی رضایت‌بخشی داشته باشند.

دختران درخشان نوعی تلاقی بین «زودیاک»[۱۰] (دیوید فینچر)[۱۱] و «اثر پروانه‌ای»[۱۲] (اریک برس[۱۳] و جی. مکی گروبر[۱۴]) است. شخصیت اصلی کربی (الیزابت ماس) از حمله قاتل جان سالم به در برد، اما از آن زمان تاکنون بین خطوط زمانی مختلف شناور است. زمانی با مادرش زندگی می‌کند و به عنوان آرشیودار در شیکاگو سان تایمز[۱۵] کار می کند، در زمان دیگر با یکی از همکارانش ازدواج کرده و روزنامه نگار همان روزنامه است. وقتی جسد زنی با جراحاتی شبیه او پیدا می‌شود، کربی متوجه می‌شود که قاتل همان کسی است که قصد جان او را در گذشته کرده بوده است. او به همراه همکارش دن ولازکز[۱۶] (واگنر مورا)[۱۷] که نشان می‌دهد توانش بیش از آن چیزی است که در نقش پابلو اسکوبار در نارکوس[۱۸] از او دیده‌ایم، جستجو برای یافتن هارپر را آغاز می‌کنند.

از زمانی که دکتر امت براون[۱۹] در «بازگشت به آینده قسمت ۲»[۲۰] روی تخته سیاه طرح‌اش را کشید، سریال‌ها و فیلم‌های زیادی با استفاده از موضوع سفر در زمان و دنیاهای موازی ساخته شد و به یک ژانر کامل با داستان‌های پیچیده و گذر از مرز زمان و مکان تبدیل شد. در سریالی مثل «تاریکی»[۲۱] این فرضیه به شکلی پررنگ به نمایش گذاشته می‌شود، اما در دختران درخشان به جنبه‌های دیگر نیز پرداخته می‌شود. در این سریال ترومایی که می‌تواند بر زندگی قربانیان یک حادثه قالب شود، شکلی سینمایی پیدا کرده است.

از نظر زیبایی‌شناختی، «دختران درخشان» موفق می‌شود فضا و لحن مناسب داستان را بپروراند. کلودیا سارن[۲۲] با موسیقی بسیار خوب و تاثیر گذاری که برای این اثر ساخته موفق شده تا با تارهایی نامرئی تکه‌های داستان را در خطی روایی به هم پیوند زند. این امتیازی فوق العاده‌ای برای این سریال است. جلوه‌های بصری نیز کاملاً درجه یک اند. دکورها مجلل طراحی شده‌اند و در سکانس‌های زیادی به دوربین اجازه داده‌ شده تا در جغرافیای فیلم غوطه‌ور شود.